Fantastyczna przygoda (z której niewiele pamiętam), czyli słów kilka (i dużo zdjęć) O Hiszpanii.

Nowy rok, nowa ja, nowy post na blogu. Który to już powrót? Nie liczmy, zamiast tego spróbujmy jeszcze raz.

Nie będę przepraszać.

Minęło tyle czasu, że nie ma sensu w pisaniu długich wstępów. Mogłabym się tłumaczyć i może nawet zrobię to później. Tymczasem przejdę do rzeczy.

Dobrze jest mieć rację, albo o Budapeszcie.

Mam dziewięć lat. Rodzice zabierają mnie na pierwsze w życiu zagraniczne wakacje. Pożyczonym od znajomych Oplem jedziemy nad Balaton. W czasach gdy z GPS-ów korzystali wyłącznie naukowcy z NASA, a żeby uruchomić roaming w komórce oprócz przejścia wszystkich technologicznych procedur należało również splunąć przez lewe ramię, trzy razy odmówić "Zdrowaś Maryjo" i skrzyżować palce w nadziei, że cała operacja zakończy się pomyślnie, tracimy z oczu znajomych jadących w samochodzie przed nami. Zjeżdżamy z autostrady dwa zjazdy za wcześnie i zupełnie niespodziewanie znajdujemy się w mieście. Ja z pozycji tylnego siedzenia obserwuję ulice za szybą, przecieram zaspane oczy i już wiem.

Luna the dog.

Mówią, że gdy Pan Bóg zamyka drzwi to uchyla okno. Ci nastawieni bardziej agnostycznie twierdzą natomiast, że gdy los daje ci cytrynę możesz z niej zrobić lemoniadę. Może to racja.

Czy wszystkie psy idą do nieba, albo jest mi smutno.

W poniedziałek umarła Dianka. Kundelek podszywający się pod posokowca bawarskiego, który był ze mną przez piętnaście lat. I chociaż wiem, że miała świetne życie i najlepszą możliwą psią śmierć, to ciągle jestem w stanie ciężkiej rozsypki.